κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων..

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Only the good die young





   

Στην "έρημο" των social media, η είδηση του θανάτου του Νίκου Τριανταφυλλίδη, σκηνοθέτη, μουσικογραφιά, παλιότερα, και δημιουργού/ ιδιοκτήτη του Gagarin 205, ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει άλλο ένα κύμα διαδικτυακής συγκινησιακής φόρτισης. Η διαφορά με τις περιπτώσεις θανάτων διασήμων σταρ όπως ο Bowie ή ο Ρrince π.χ. , είναι το γεγονός ότι πολλοί από εμάς που αναφερθήκαμε, ποστάραμε, γράψαμε κάτι για τον Ν.Τ. τον γνωρίζαμε, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, τον είχαμε δει σε συναυλίες στο Gagarin ή, έστω,  τον είχαμε μάθε μέσα από τις ταινίες του, τα άρθρα του, τα cult festival που διοργάνωνε επί σειρά ετών, από την σειρά τα "Στέκια" που είναι μάλλον ό,τι καλύτερο έχουμε δει στο είδος αυτό τα τελευταία χρόνια. Οπότε εδώ οι μαρτυρίες είναι πιο άμεσες, ειλικρινείς, η θλίψη σαφώς εντονότερη, καθώς αποχαιρετούμε έναν "δικό μας άνθρωπο", έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας (στη Φωκίονος έμενε, άλλωστε) ο οποίος έβάζε απλόχερα όλο του το μεράκι και την αγάπη σε οτιδήποτε καταπιανόταν.
Σε όλη του την καλλιτεχνική δημουργία τον συνόδευε η πόρωση με τη μουσική και δη το rock'n'roll. Aρκεί να ακούσει κανείς τα soundtracks από τις ταινίες του όπου και παρήλασαν ονόματα όπως οι Gallon Drunk, Blaine Reininger, Screaming Jay Hawkins, Yell-o-Yell, Kόρε Υδρο, μεταξύ άλλων. Για το Gagarin τι να πούμε; Αποτέλεσε και αποτελεί  ένα σταθερό σημείο αναφοράς στο συναυλιακό χάρτη της Αθήνας, κάτι ανάλογο με αυτό που υπήρξε το Ρόδον για τις παλιότερες γενιές. Συναυλίες που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό: Anne Clarke (με καθίσματα παρακαλώ), Μorrissey, Blixa Bargeld, Kωνσταντίνος Βήτα, τα Elfentanz του Λ.Σκιαδά, Sad Lovers and Giants, Sound Explosion, τα τρία φοβερά live για το reunion των Last Drive, όπως επίσης και το live για τα τριαντάχρονα των L.Drive. Εκεί μίλησα για πρώτη φορά με τον N.T. , o oποίος με ποτό και τσιγάρο ανά χείρας απολάμβανε την σύμπραξη των Last Drive με τους Dead Moon επί σκηνής. Όπως έγραψαν και αρκετοί άλλοι, ήταν από τους λίγους τύπους που μπορούσαν να καυχηθούν ότι είχε μια πραγματική rock'n'roll συμπεριφορά και στάση ζωής, με ό,τι βέβαια θετικό ή αρνητικό συνεπαγόταν αυτό για τον ίδιο. Θα τον θυμόμαστε για τον "Κομπάρσο" του Λ.Μυτιληναίου,  τους "Δρόμους του Πουθενά" του Μαργαρίτη, τη Τζένη Βάνου, την αγάπη του για τις κρυμμένες γωνιές και τα στέκια της Αθήνας, το νουάρ, το blues και το rock'n'roll, τον Πάοκ και τον Πάμπλο τον Γκαρσία.
Αντίο σε έναν Αισθηματία με το "Α" κεφαλαίο...