κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων..

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Έναστρη Νύχτα






 Τα dj-set του Θάνου στο Closer στη Σίνα, το Κούσκο καφέ, το βιβλιαράκι των εκδόσεων "Ίνδικτος" με το πορτοκαλί εξώφυλλο και τους στίχους των κομματιών, ένα live του Rock Fm στον Άγιο Κοσμό με την εκπληκτική εκτέλεση του "Μπλε Χειμώνα". Το απρόμαυρο βίντεο κλιπ με τους σταθμούς του τρένου, εικόνα μιας άλλης εποχής, μιας άλλης δεκαετίας, μιας άλλης χώρας. Επίσης, οι ποιητές: Kαψάλης, Ουράνης, η Γώγου στην οποία αφιέρωσαν ένα από τα πιο δυνατά τους κομμάτια και νεότεροι, όπως ο Λίνος Ιωαννίδης. Το μεγάλο αφιέρωμα - συνέντευξη του Σπήλιου Λαμπρόπουλο για ένα τεύχος του Ποπ+Ροκ, που δεν χορταίνεις να το ξαναδιαβάζεις. Η γνωριμία με τον Θάνο στο Metropolis του  Κολωνακίου όπου ως πωλητής μου σύστησε, μεταξύ άλλων, το "Jeopardy" των Sound και μια συλλογή του Lee Hazlewood.


To βράδυ του Σαββάτου, την ημέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Θάνου Ανεστόπουλου, έτυχε να συναντηθώ με κάποιους αγαπημένους φίλους, αρκετοί από αυτούς παλιοί συμφοιτητές της Νομικής που είχαμε καιρό να βρεθούμε όλη μαζί παρέα. Στην κορύφωση της βραδιάς, ο Στράτος (επίσης παλιός γνώριμος δισκοθέτης από εποχή Decadence) έβαλε το παρακάτω κομμάτι των Κρίνων και νομίζω ότι είναι ό,τι πιο ωραίο και συγκινητικό έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό και σίγουρα ό,τι πιο ανθρώπινο και ειλικρινές έχω δει να συμβαίνει σε bar. Τον κόσμο όλο να γελάει και να χορεύει, να τραγουδάει και να δακρύζει, όλα μαζί, ταυτόχρονα...



                                         

 

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Only the good die young





   

Στην "έρημο" των social media, η είδηση του θανάτου του Νίκου Τριανταφυλλίδη, σκηνοθέτη, μουσικογραφιά, παλιότερα, και δημιουργού/ ιδιοκτήτη του Gagarin 205, ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει άλλο ένα κύμα διαδικτυακής συγκινησιακής φόρτισης. Η διαφορά με τις περιπτώσεις θανάτων διασήμων σταρ όπως ο Bowie ή ο Ρrince π.χ. , είναι το γεγονός ότι πολλοί από εμάς που αναφερθήκαμε, ποστάραμε, γράψαμε κάτι για τον Ν.Τ. τον γνωρίζαμε, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, τον είχαμε δει σε συναυλίες στο Gagarin ή, έστω,  τον είχαμε μάθε μέσα από τις ταινίες του, τα άρθρα του, τα cult festival που διοργάνωνε επί σειρά ετών, από την σειρά τα "Στέκια" που είναι μάλλον ό,τι καλύτερο έχουμε δει στο είδος αυτό τα τελευταία χρόνια. Οπότε εδώ οι μαρτυρίες είναι πιο άμεσες, ειλικρινείς, η θλίψη σαφώς εντονότερη, καθώς αποχαιρετούμε έναν "δικό μας άνθρωπο", έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας (στη Φωκίονος έμενε, άλλωστε) ο οποίος έβάζε απλόχερα όλο του το μεράκι και την αγάπη σε οτιδήποτε καταπιανόταν.
Σε όλη του την καλλιτεχνική δημουργία τον συνόδευε η πόρωση με τη μουσική και δη το rock'n'roll. Aρκεί να ακούσει κανείς τα soundtracks από τις ταινίες του όπου και παρήλασαν ονόματα όπως οι Gallon Drunk, Blaine Reininger, Screaming Jay Hawkins, Yell-o-Yell, Kόρε Υδρο, μεταξύ άλλων. Για το Gagarin τι να πούμε; Αποτέλεσε και αποτελεί  ένα σταθερό σημείο αναφοράς στο συναυλιακό χάρτη της Αθήνας, κάτι ανάλογο με αυτό που υπήρξε το Ρόδον για τις παλιότερες γενιές. Συναυλίες που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό: Anne Clarke (με καθίσματα παρακαλώ), Μorrissey, Blixa Bargeld, Kωνσταντίνος Βήτα, τα Elfentanz του Λ.Σκιαδά, Sad Lovers and Giants, Sound Explosion, τα τρία φοβερά live για το reunion των Last Drive, όπως επίσης και το live για τα τριαντάχρονα των L.Drive. Εκεί μίλησα για πρώτη φορά με τον N.T. , o oποίος με ποτό και τσιγάρο ανά χείρας απολάμβανε την σύμπραξη των Last Drive με τους Dead Moon επί σκηνής. Όπως έγραψαν και αρκετοί άλλοι, ήταν από τους λίγους τύπους που μπορούσαν να καυχηθούν ότι είχε μια πραγματική rock'n'roll συμπεριφορά και στάση ζωής, με ό,τι βέβαια θετικό ή αρνητικό συνεπαγόταν αυτό για τον ίδιο. Θα τον θυμόμαστε για τον "Κομπάρσο" του Λ.Μυτιληναίου,  τους "Δρόμους του Πουθενά" του Μαργαρίτη, τη Τζένη Βάνου, την αγάπη του για τις κρυμμένες γωνιές και τα στέκια της Αθήνας, το νουάρ, το blues και το rock'n'roll, τον Πάοκ και τον Πάμπλο τον Γκαρσία.
Αντίο σε έναν Αισθηματία με το "Α" κεφαλαίο...





                                                      

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Do the twist







  Ήταν μία από τις ελάχιστες εξεγέρσεις κατά της πατρικής εξουσίας. Είτε άρεσε στον Γέρο είτε όχι, ο Βαν έβγαινε με τη Φρίντα και την πανέμορφη αδερφή της Κριστίνα, και πήγαιναν στην περίφημη αίθουσα χορού "El Salon Mexico". Εκεί, σε μια τεράστια αίθουσα που σχημάτιζε Γ, δύο διαφορετικές ορχήστρες έπαιζαν στις δύο άκρες, χωρίς να συντονίζουν τη μουσική τους. Σε κάθε άκρη της αίθουσας, ο κόσμος χόρευε φυσιολογικά με τη μουσική της ορχήστρας που ήταν δίπλα του και μπορούσε να ακουστεί, ενώ στο σημείο της ένωσης των δύο πλευρών του Γ οι χορευτές, ακούγοντας και τις δύο ορχήστρες ταυτοχρόνως, έκαναν κάθε είδους αυτοσχέδια και άγρια βήματα, για να ταιριάξουν με την κακοφωνία.

( Από το "Πολιτική Λογική και Έρωτας",  Α.Μ. Φέφερμαν, μτφ. Λητώ Ιωακειμίδου. Η φωτογραφία του Kurt Blum)