Τα τελευταία τρία χρόνια που κάνω την εβδομαδιαία μου εκπομπή στον Indieground είχα την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τη μουσική ως ακροατής, αλλά πλέον, να τη συνδέσω και να τη συνδυάσω με την ιδιότητα του ερευνητή - δημοσιογράφου. Διαπίστωσα, έτσι, ότι το να προετοιμάζεις μια σοβαρή μουσική - και όχι μόνο - εκπομπή, χωρίς τη βοήθεια των έτοιμων λύσεων - playlists - είναι μια ιδιαίτερα επίπονη αλλά και ευχάριστη, όσο αντιφατικό και αν είναι αυτό, διαδικασία. Κατάλαβα, επίσης, πόσο μια όμορφη ενασχόληση όπως είναι το ψάξιμο με τη μουσική, μπορεί να καταντήσει κατάσταση ρουτίνας, πόσο μάλλον στις μέρες μας, όπου η επαφή με το μουσικό "προϊόν" εξαντλείται σε ένα απλό search στο youtube. Είναι πραγματικό δύσκολο και στενάχωρο το γεγονός ότι έχουμε, πλέον, να κάνουμε με έναν απίστευτο όγκο πληροφοριών και δεδομένων, αλλά, αν αντίστοιχα ελάχιστο χρόνο ( και, πολλές φορές, διάθεση ) ώστε να εστιάσουμε και να απολαύσουμε. Έπιασα τον εαυτό μου να διαλέγει κομμάτια από κεκτημένη ταχύτητα, πολλές φορές χωρίς να έχω το χρόνο να τα ακούσω προσεχτικά, να εμβαθύνω στο στίχο και στη μελωδία. Με έκανε, λοιπόν, να αναλογιστώ ότι είναι πολλές οι μουσικές που μπορούν να ηχούν ευχάριστες ή να γεμίζουν ένα δίωρο εκπομπής ή ένα dj - set , αλλά ελάχιστες αυτές που πραγματικά μπορούν να σε αγγίξουν , να σε συγκινήσουν βαθιά, να σου ρίξουν μια τσεκουριά όπως έλεγε και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε μια παλιά συνέντευξή του για το περιοδικό Sonic.
Προσωπικά, τον τελευταίο καιρό αυτό μου έχει συμβεί γυρνώντας πίσω στο χρόνο, ανακαλύπτοντας παλιά διαμάντια όπως το Almost cut my her των Crosby Stills Nash and Young, τους Kinks, τον Nick Drake...κυρίως όμως το έχω νιώσει μέσω εγχώριων ερμηνευτών και δημιουργών : με το " Βρώμικο ψωμί " του Σαββόπουλου , με την απόκοσμη φωνή της Φλέρυ στο " Μεγάλο Ερωτικό " του Μάνου , το "Κακοήθες μελάνωμα" του Μικρούτσικου σε στίχους του σπουδαίου Άλκη Αλκαίου , με τη φωνή του Κοζανίτη Γιώργου Μιχαήλ σε τραγούδια του Θανάση...ίσως , όπως λέμε στην αργκό , απλά να " περνάω φάση ". Ίσως, μεγαλώνοντας να μου δημιουργείται η ανάγκη να κοιτάξω προς τα πίσω, σε ήχους που καλώς ή κακώς χρωμάτισαν τα παιδικά μου χρόνια , ως παιδί της "ένδοξης" δεκαετίας του ' 80. Ίσως, τέλος, ακόμη και στη μουσική, να έχουν τα πάντα ειπωθεί και έτσι, μοιραία, να γυρνάμε πίσω στις πηγές , οι οποίες σίγουρα έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από το οποιοδήποτε revival .
Το καλοκαίρι, λοιπόν, θα το αφιερώσω σε αγαπημένα ακούσματα και σε όσα δεν πρόλαβα να απολαύσω και να ανακαλύψω εις βάθος μέσα στη χρονιά . Άλλωστε, οι σωστές επιλογές σε ένα mp3 player μπορούν να κάνουν τις στιγμές του καλοκαιριού ακόμη πιο όμορφες . Καλή μουσική αντάμωση το Σεπτέμβρη !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου