Το "Philomena" είναι η τελευταία ταινία του Stephen Frears που παίζεται ακόμη σε κάποιους κινηματογράφους της Αθήνας. Ο Stephen Frears είναι ένας σκηνοθέτης που έχει πειραματιστεί με αρκετά κινηματογραφικά είδη και κρατάει ψηλά τη σημαία του βρετανικού σινεμά, ήδη, από τη δύσκολη, θατσερική δεκαετία του '80. Mε το "Ωραίο μου πλυντήριο" ("My beautiful launderette") του 1985 έκανε ιδιαίτηρη αίσθηση, καθώς τόλμησε να αποτυπώσει το μωσαικό της τότε βρετανικής κοινωνίας, μέσα από την ιστορία ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού. Το 2000, ο Frears εισέβαλε στα '00s με το υπέροχο " High Fidelity ". H ταινία, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Nick Hornby, αγαπήθηκε από τους απανταχού λάτρεις της εναλλακτικής ποπ κουλτούρας, των δισκοπωλείων και του βινυλίου (α, και των ωραίων γυναικών), χαρίζοντας στον εξαιρετικό John Cusack , ίσως το ρόλο της καριέρας του .
O Frears επέστρεψε θριαμβευτικά το 2013 με το "Philomena", μια συναρπαστική δραματική ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας η οποία βίωσε τον κυνισμό της καθολικής εκκλησίας, καθώς εξαναγκάστηκε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία στην Αμερική, ενόσω η ίδια παρέμενε έγκλειστη σε κάποιο καθολικό μοναστήρι στη Μεγάλη Βρετανία.
H πορεία της Philomena για να ανακαλύψει τα ίχνη του χαμένου γιου της, με τη συνδρομή ενός δημοσιογράφου, καταγράφεται με την ευαίσθητη, αλλά, ταυτόχρονα, διακριτικά χιουμοριστική ματιά του Frears, τόσο ώστε ένα τόσο "βαρύ" θέμα να μην καταντάει αφόρητα μελοδραματικό .
Το δίδυμο των Judi Dench και Steve Coogan στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι εξαιρετικό, καθώς φέρνει σε αντιπαράθεση δύο διαφορετικούς κόσμους: αυτόν της ταπεινής, αλλά θαρραλέας Philomena και του "καλογυαλισμένου" (posh) πρώην μεγαλοδημοσιογράφου, που ενσαρκώνει άψογα ο Coogan . O Frears χτίζει την πλοκή γύρω από αυτό το αταίριαστο, φαινομενικά, δίδυμο, αφήνοντας, ταυτόχρονα καυστικές αιχμές για την αλαζονεία της βρετανικής αστικής τάξης (χαρακτηριστική η σκηνή στο αεροπλάνο) . Το ίδιο επικριτικός είναι και απέναντι στην εκκλησία ("Fucking catholics" αναφωνεί σε κάποιο σημείο της ταινίας ο Coogan), αλλά την ίδια στιγμή τονίζει ότι η πίστη είναι ένα αυστηρά προσωπικό θέμα, το οποίο κάθε άνθρωπος νοηματοδοτεί διαφορετικά. Άλλωστε, η συγχώρεση, ένα θέμα ύψιστης ηθικής σημασίας, είναι ένα από τα στοιχεία που διαφοροποιούν τους δύο ήρωες: η Philomena, παρ'όλα όσα έχει υποστεί από το συντηρητισμό της εκκλησίας, είναι ικανή να συγχωρεί τους δυνάστες της, σε αντιπαράθεση με τον είρωνα και γεμάτο κυνισμό και μισανθρωπία ρεπόρτερ. Ο Frears αφήνει να εννοηθεί ότι η ευτυχία και η εσωτερική γαλήνη μπορούν να έρθουν μέσα από τη συγχώρεση. Μόνο αυτός που είναι ικανός να δίνει άφεση αμαρτιών είναι και ευτυχισμένος. Με αυτό τον τρόπο, ο Frears αποδομεί την εικόνα του αστού δημοσιογράφου με την πολυτελή BMW, ο οποίος , at the end of the day, παίρνει μαθήματα ζωής από αυτή τη λαικής καταγωγής γυναίκα .
Τέλος, όσον αφορά στη μουσική της ταινίας, ο Αlexandre Desplat, υπογράφει ένα λιτό, ορχηστρικό soundtrack, το οποίο συνοδεύει διακριτικά, αλλά όχι αδιάφορα την ταινία, δίνοντας στα σημεία που απαιτείται την απαραίτητη δραματικότητα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου