κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων..

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Η ωραιότερη σκηνή στην ιστορία του σινεμά ;



Κάπου στη Θεσσαλονίκη. Μέρα με βροχή και ομίχλη. Ο Bruno Ganz, αυτός ο μεγάλος γερμανός ηθοποιός, παρέα με τον λιλιπούτειο φίλο του, επιβιβάζονται σε ένα λεωφορείο που διασχίζει την πόλη, παραλιακά. Μια διαδρομή σύντομη, αλλά γεμάτη συμβολισμούς. Σα να έχει παγώσει ο χρόνος και οι πρωταγωνιστές να παρακολουθούν με αμηχανία αλλά και χαρά τα όσα εκτυλίσσονται μέσα και έξω από βαγόνι. Οι ποδηλάτες με τα κίτρινα αδιάβροχα, το φωτισμένο πλοίο που διασχίζει τη μαύρη θάλασσα... Σε κάθε στάση και μια διαφορετική επιβίβαση και αποβίβαση. Μια εναλλαγή, όπως κάπως έτσι συμβαίνει και στο μεγάλο στο ταξίδι της ζωής... Η παρέα των μουσικών, το νεαρό, ερωτευμένο (;) ζευγάρι, ο αποκαμωμένος διαδηλωτής που έρχεται μέσα από τη βουή της πορείας, κραδαίνωντας την κόκκινη σημαία... Στο τέλος, μια απρόοπτη συνάντηση με τον ποιητή Διονύσιο Σολωμό, ο οποίος απευθύνεται στον πρωταγωνιστή για να του  απαγγείλει τους στίχους  " ...τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ'αέρι , που λες και λέει μες στης καρδιά τα φύλλα : Γλυκειά η ζωή...Γλυκειά η ζωή..." .
              
Δεν ξέρω αν το "Μία αιωνιότητα και μια μέρα" είναι η καλλίτερη ταινία του Αγγελόπουλου. 'Ομως, είμαι βέβαιος ότι αυτή είναι μία από τις ομορφότερες σκηνές στην  ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου .